Im Bachis noh isch ’s aifach scheen,
Dert, wo die vyle Babbele stehn ;
Wie lytt Burglyber-Hägene zue
’s Gmiesparadys in stiller Rueh.
Am Himmel obe graist e Wejh –
By Kehlkepf hoggt e Haas uff d’ Gnej ;
Bass uff – sottt di dä Vogel gseh,
Wie ’s haidebritsch wär ’s um di gscheh . . .
Mer sitzen uff e Bänggli ab.
Vom Wydestumpf här gaait e Grabb
Vo wytt-wytt här hert men e Hund,
Sunscht – alles still ; e Fyrtigsstund. –
Au ’s Spätzli, wo sunscht allibott
E Froog waiss, schwygt. Was hett my Grott ?
An was studiets ’s ächt momäntan ?
Was macht ’s ächt wider fir e Plan ?
Uff aimol sait ’s: „Die arme Baim !“
(Uff d’ Babbele zaigt ’s 🙂 „Die duuren aim !“
Y lueg verdutzt ; y kumm nit druus –
Was isch em do zem Myli uus ?
Und lutter sait ‚’s : „Die arme Baim !
Gäll Babbi . . . gäll, die duuren aim !!“
Y lueg uff d’ Babbele, froog : „Wieso ?“
– „He : Dag und Nacht mien die doch stoh !
Nie sitze derfe . . . armi Baim –
Die sinn gwis mied . . . die duuren aim !
Wettsch Du, De miesstsch e Babbele sy ?
Ych nitt !“
(Hm – mir fiehlt ’s au nitt y . . .)
Gedicht am „Bachis“ (Bachgraben) mit Töchterlein Marie-Louise „Marly“ und Sohn Urs, ca.
1945, dazu Hasenzeichnung von Ursli.