Gsehsch, das isch ebbis, wo mir mächtig basst!
's mahnt mi an d' Zytte vo den erschte Windle.
Mer hänn e Gstell gha, Stihl und Schniehr und Schindle,
Und 's hett noh Buuchhuus gschmeggt – 's hett mi erfasst,
Wenn y als haimko bi, zmittst in dr Nacht.
Denn y ha gspyrt: Doo lytt Dy Flaisch und Bluet –
's isch 's Scheenscht und 's Bescht, 's isch all Dy Hab und Guet –
Isch soone Frau samt Setzlig nit e Bracht?
Was wott do ain mit hundert vo Millione?
Die Rychschte sinn jo maischtens ibel zwäg.
Was hänn si denn vo digge Coupons-Däg?
Au wenn si in de scheenschte Ville wohne?
Wenn d' Kepf nytt sinn, nutzt alle Bulver nytt.
Und wenn dr Nohwuggs in dr Gäldmascht waggst
Und ippig tue ka, vor er kuum rächt gaggst –
Was gitt dä yttel Schlym im Läbe? Drohne!
Drumm wämmer froh sy, dass mer Gsundi hänn,
Wo glehrt hänn, 's syg no hitt, wie allewyl:
's verständig Schaffe bringt dr Mensch zem Zyl.
Die Andere solle mache, was si wänn. –
So isch es, Frau: Mer sinn e rächte Schlag.
Und d' Grabbe sollen ihre ganze Stolz
Druff baue: Mir sinn useme Schafferholz!
Denn wird ene jede Dag zem Fraidedag!
Bolo
Handschriftliches Manuskript, 40er Jahre