Im Feberwar (in Basel sait me 'Hornig')
Isch ebbis mit em Bebbi nimm in Ornig:
s horniglet en, au wenn kai Kelti kunnt,
Und Dag fir Dag je meh. Was isch dr Grund?:
Der Fasnachtsmoonet ischs par excellence
(Vyl besser ass der Merz!) - me kunnt in d Trance,
Eh ass mes merggt! Das hangt an vylne Sache,
Wo sich kai Fremde ka e Bild druus mache.
Me mufflet - uff dr Strooss! - sy Faschtewaaje,
Vilicht e Gugge voll, bis s aim duet blaaje.
Wenn d Buebe mit de Gläbbere ummeseggle,
Kennts unserains vor Gluscht fascht ibersteggle!
Wenn d Herefasnacht kunnt, dänggsch mit Biduure,
Was d friejer z gseh griegt hesch in Basels Muure:
Vom Gloreblatz zern Märt und bis uff d Lys
Fasnächtlig gmutzti Grabbe scharewys!
Der Äschemittwuch isch de Zimft ihr Dag,
Wo d hinder maischterligem Drummelschlag
Si in der Innerstadt gsehsch ummewandere -
Mit gfillte Ränzli bsueche si die andere.
Der Wucheschluss? Vorfasnachtsfraide-Gspreecher!
Dr Sunntig vor em Morgestraich ruggt neecher,
Und wenn er doo isch, spilt me nitt der Mied:
Me hauts ins neechberlig lieb Baselbiet -
Me ka uff Arlese, uff Pfäffige goh,
Loost Kindervärsli a bym Schybeschloo,
Luegt d Muusig a, wo bloost bym Fasnachtsfyr
(Mängg Struma kunnt zur Gält1g, fascht unghyr).
Zletscht kunnt die Nacht, wo d waisch (s Härz wird dr waich):
Jetz kunnt dy Säligkait - dy Morgestraich!
D Fasnacht! - Der Räscht vorn Moonet kasch verpfuuse -
s luegt sowiso nimm vyl Erspriessligs uuse!