No langer Arbet schlych y an my Bett,
Mach lyslig – dass Du jo nit dra verwachsch.
Y waiss, dass d’ schwäri Stunde duremachsch
Und Rueh bruuchsch . . .
Was ächt d’ Turmuhr gschlage het –
Drei oder vieri ? Schlieg si, was si mag –
Dasch jo sooo wurscht . . . mit mir het ’s gar nyt z’ tue –
Nur nyt meh dängge – aifach d’ Auge zue –
Der Räscht isch Minz. . . und morn isch au e Dag.
Nur . . . strychle muess y Di (im Dunggle) no.
Oh ? Kasch nit schloofe ? Gliejig haiss lysch do . . .
Y gspyr Dy uffgwiehlt Gsicht, sunscht froh und mild –
Y drugg Dy haissi Hand, Dy schmali, fyni,
Gspyr, Dyni Finger gralle sich in myni,
Und ’s wird mer äng, my Härzschlag goht wie wild,
Ass stiengti ych vor myner schwärschte Stund
Und Du wärsch trooschtrych näbe mir, und gsund . . .
Was isch ? Gschwind mach y Liecht : Du kychsch wie ghetzt –
Uus wytt uffgrissene-n-Auge luegsch mi a :
„ Oh – gschwind . . . lytt a . . . y glaub, jetz kumm y dra –
’s will friejer ko . . . mer händ nit richtig gschetzt . . . „.
Y renn ans Telephon : „ E Taxi ! Jo !!!“ –
Zuem Gligg het dä scho gly druff abe gschällt.
„ Chauffeur – so gschwind ass ’s iberhaupt ka goh !“
Oh Kind, Du wottsch in schwärer Zytt uff d’ Wält :
Bächdunggel ass wie d’ Zuekumft isch die Nacht,
Und d’ Stroosse sind – wie d’ Menschehärz – voll Ys,
E Schneesturm hylt, ass ’s kuttet, pfyst und kracht –
Dy Mamme bysst uff d’ Zehn und wimmeret lys . . .
Si waiss es nit (si, wo so tapfer isch) –
Y drugg ere d’ Hand . . .
Die Teen – e sältsam Gmisch - - -
Die Teen, die kemme-n-uus eme tiefe Land –
Das isch dert bi der Seele-n-ummenand –
Wie soll y sage . . . ’s isch so schwär z’ ergrinde :
Dert wohnt glaub alles, wo mir je empfinde,
Dert wohnt die groosse Angscht vor Weh und Laid –
Wohnt d’ Sähnsucht, d’ Hoffnig und die häälschti Fraid –
Und wider kemme si, die schwäre Teen,
Wo äne-n-am Bewusstsy glaub entstehn . . .
Mer sind im Spittel, d’ Tire stoht scho offe.
Kuum will Dr sage, sollsch nur muetig hoffe,
Stohsch Du, ai Tränelächle, seelig do,
Stitzisch Di uff dr Schweschter ihre-n-Arm
Und saisch, mit Dyner Stimm, so lieb, so warm :
„ Du Dumme ! Angscht ??? Adie !“
Und ych ka goh . . .
Y waiss nimm gnau, wie dass y haimko bi –
Bald druff biny in myner Stube gsi. –
Y stuun in d’ Gluet, wo us em Oofe schynt.
Y her, wie näbedra e Kindli grynt.
Y stuun und stuun . . . und in dr Oofegluet,
Do waggse Bilder . . . doch . . .y gseh si guet –
Si wärde häller ass das Oofefyr –
Jetz waiss y : Wohri heegschti Menschefraid
Waggst nur uus tiefem Schmärz, uus Weh und Laid,
Und was gebirt, das lydet ganz unghyr . . .
Und was Du jetz durchläbsch, Du liebi Frau –
Het das nit domools jo Dy Mamme-n-au
Ganz glych durchläbt ? Dy Mamme ! Jä : Und myni ?
Und uff dr ganze Wält e jedem syni ?
My Mamme. Jetzt erscht (spoot erscht) fallt ’s mer y –
Zue ihrer Zyt wird ’s jo hoorglych gsi sy :
Isch nit au si emol in Windle gläge,
Fir ihri Eltere-n-Arbet, Miejh und Säge ?
Was fir e Frau isch doch e soone Mamme !
Do waggst me-n-uff . . . und denn raubautzt me-n-amme
Und rennt dervo, was gisch mer, hesch mi gseh –
Wie mänggmool tuet me in ere Mamme weh –
Und waiss es nit. Und d’ Mamme schluggt ’s ganz still –
Si waiss jo, dass me gar nit wehtue will,
Dass me nur jung (und dumm) ins Läbe rennt.
My Mamme ? Jo – my Mamme het das kennt.
Säggs Kinder uffzieh ? Nai – ganz gwis kai Schlägg !
Wie mängmol biny haimko voller Drägg,
Will si mi uusgfuxt gha händ in mynere Glass :
“ Jeee – dä het gfliggti Hose !“ Tränenass
Hany my Kopf vergrabbt in ihrem Schooss,
Und si het gsait :“Bueb ! Ains isch wichtig. Loos !
Das, was Du traisch, das isch erschafft in Ehre –
Sag Dyne Frind, das miese si zerscht lehre !“
Y ha ’s jo amme nit begriffe gha,
Obwohl y scho mit säggs Johr gschafft gha ha
Am Sydebändelgschir mit mynere Mamme . . .
Wie d’ Zyt vergoht ! Efaimol stuunt me-n-amme :
Jetzt isch si Sächzig, Sibzig . . . Hoor wie Schnee –
Und numme wenn ’s mir schlächt goht, tuet ’s ere weh . . .
Es groschelet im Oofe. ’s harzig Holz
Klepft, wie im Läbesfyr my lätze Stolz . . .
Ha hablig welle wärde – hitt isch ’s glych.
My Mamme het als gsait : „Lueg Bueb – rächt rych
Isch au nit rych . . . dr Rychtum git nit warm –
’s isch mängge Ryche-n-arm ass gotterbarm.
Dr Rychtum wo-n-en arm Kind mitbekunnt,
Lytt in dr Seel. Die hiet zue jeder Stund –
Blyb lieb ! Mach nyt, vor was D’ Di schämme muesch !
Und was D’ au speeter in Dym Läbe tuesch –
Dy Mamme gseht ’s . . . au wenn si . . . nimm sott sy.“
Und hitt, grad hitte fallt ’s mer wider y.
Ob ächt nit alli Miettere ’s Glych mitmache ?
Do wird me grooss und dänggt an dausig Sache,
Nur nit an d’ Mamme . . . Bletzlig isch ’s so wytt,
Dass aim sy Liebschts uff em Geburtsbett lytt
Und . . . Mamme wird. Herr, Gott, in Dyner Huld
Lytt alles.
Y bi jo an mängem schuld,
Y ha jo sovyl Fähler wie ain sälte –
Gäll . . . loss ’s my liebi Frau jetz nit entgälte . . .
So stuun y . . . und dr Oofe summt sy Ton . . .
Efaimol . . . wa . . . do lyttet ’s Telephon !
Ai Gumbb – y heb dr Heerer ab und loos :
„ Si händ e Bueb ! Und gange-n-isch ’s famos !“
Y zittere, lueg uff d’ Uhr – das ka nit sy :
Sit unserer Fahrt isch kai Halbstund verby,
Und y ha gmaint, y sitz scho Stunde do . . .
Nainai . . . die Schweschter isch wohrschynts verko . . .
Y schlugg und schnabb noh Luft und find kai Ton –
Nomohl die liebi Stimm dur ’s Telephon :
„ Verstehnd Si nit ? E Bueb ! Und denn e gsunde !
Säggs Pfund schwär isch er ! ’s isch e stramme, runde !
Und Ihri liebi Frau isch gsund und sälig ! . . .“
Y heb mi ammene-n-Egge, schnuuf allmählig,
Erhool mi, gspyr jetz, dass y nimme wangg –
Jetz briehl y zrugg : „Da . . . danggscheen Schweschter, Dangg . . . „
Und – bumms ! – Ai Rugg – fliegt ’s Telephon uff d’ Gable . . .
Y muess my Gsicht in baidi Händ begrabe –
Denn hani ’s Gfiehl, y mies vor Gligg verzable .. .
Kuum stand y uff, schlooni e Vase-n-abe –
Das gläbberet mainaidig . . . y verschrigg –
Blitzähnlig kunnt ’s mer : Schärbe bringe Gligg !
So haig ’s ! Und heb ’s , oh Bueb, mit baide Händ !
Jetz aber isch my Sälbschtbeherrschig z’ änd :
Ass wiene Hummele anere Fänschterschybe,
So renn y umme, wott e Zeedel schrybe . . .
Fir was ? Worum ? Aba – y loss es blybe –
Was gehen mi hitte z’ nacht Ruggsichte-n-a !
Zmitts in der Nacht ? Dasch glych : Fraid wird si ha,
My Mamme ! — „Brrrr !“ — Aha – si isch scho do
Und – waiss scho alles ! (Mamme gspyre ’s jo !)
„ Oh – isch ’s sowytt ? Wenn ’s nur guet umme goht !“
Y triumphier :“ Zue däm Wunsch bisch scho z’ spoot –
Er isch scho do, der Bueb ! – ??? Du hesch en Ahnig.
E halb Stund duurt het ’s – fertig isch d’ Botanik !
Und stark ! Dängg, Mamme : 6 Pfund ohni Bai !!!
Wa ??? Aber nai . . . was saisch au . . . aber nai :
Nadyrlig het er Bai – ’s isch alles do –
Das isch mer in dr Fraid so uuseko –
Doch gärn, kasch ’s bsueche, ’s syg schynt ’s prächtig zwäg !
Jooo . . . knapp e halbi Stund, was mainsch denn au ?
E Wunder ? Halt jetz : Das isch halt my Frau !!!
Was ych jetz . . . Ych . . . ? Hau ’s iber Wäg und Stäg ! “
Dernode bini . . . hani . . . waiss es nimme –
Oh, dängget, was er wänd . . . es wird scho stimme !
Motto: ’s grooss Wunder. 14./15. November 1941, anlässlich der Geburt von Sohn Urs Beat.