Es bimmelet hoch vom Martinsturm –
brennt ’s naime, oder lyttet ’s Schturm ?
Nai, nyt vo däm: nur d’ Mäss isch z’ Aend.
’s isch Zyt. Me friert scho stark an d’ Händ
und au an d’ Sohle-n-und an Pfohl.
Und doch isch ’s aim als noh so wohl
gsi, wenn me so bim Liechterschimmer,
bim Kindergschrai und Orgelegwimmer
am Riechering isch ummegschtiiflet
(– ass mängmol d’ Frau dehaim het kiiflet,
wo me denn au so lang dät hogge! –)
und uff em Seibi sich e Mogge
und Kiechli gholt het und – dr Schnubbe.
Jetz nimmt me ’s nomol under d’ Lupe :
me gniesst nomol dä ganzi Säge,
rutscht nomol uff dr Shimmyschtäge,
me schiesst, me danzt, me schtuunt, me lacht,
me blinzlet, schmunzlet, kurz: me macht
dä Zauberrummel nomol mit –
und nutzt ’s nyt, nu, no schadet ’s nyt . . .
Denn starrt me stumm die Wäge-n-a:
herrgott, wär ’s au esoo kennt ha
(het me-n-als friejer dänggt), eso
in alle Länder umme z’ ko.
Denn paggt me fescht bin Arm dr Schatz,
goht schnäll no uff dr Petersblatz –
und waiss: d’ Mäss isch das Johr verby –
Wie wird si ächter ’s nägscht Johr sy ?
Martin Bim
1929, vermutlich in Dr glai Nazi